بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده گرا در آموزش عالی: مطالعه موردی در

زمینه و هدف: سازنده گرایی رویکردی است که تأثیرات عمیقی بر رویکردهای یادگیری و تدریس می گذارد و به دنبال آن آموزش، تدریس، فراگیر، نقش معلم و محیط یادگیری را دچار تغییر می کند. علوم پزشکی نیز از این زمینه مستثنی نیست. از طرف دیگر، برنامه های درسی مهم ترین ابزار و عناصر تحقق بخشیدن به اهداف و رسالت های کلی نظام آموزشی هستند. بر این اساس، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان کاربست عناصر برنامه درسی سازنده گرا در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. روش کار: این پژوهش به روش توصیفی- پیمایشی انجام گرفت و جامعه آماری آن را دانشجویان تحصیلات تکمیلی چهار دانشکده از دانشگاه علوم پزشکی شیراز تشکیل دادند که 200 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسش نامه بود که پس از تأیید روایی و پایایی، بین گروه نمونه توزیع گردید. برای تحلیل داده ها در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی از آزمون های t، independent t و anova استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری بین عناصر برنامه درسی و میانگین نظری آزمون وجود داشت؛ بدین معنی که عناصر برنامه درسی مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، پایین تر از حد متوسط بود. نتیجه گیری: مطالعات گوناگونی در ارتباط با رویکرد سازنده گرایی در آموزش پزشکی انجام شده، اما در داخل ایران چندان مورد توجه نبوده است. با توجه به یافته های به دست آمده، توصیه می شود که استادان رویکرد سنتی به تدریس را کنار بگذارند و از رویکردهای جدیدتر مانند سازنده گرایی استفاده نمایند.